Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ Człowiek tak łatwo nie ucieknie od swojej przeszłości. Dopadnie go ona w najmniej spodziewanym momencie.” (str.103)

Jest to trzecia i ostatnia część sagi. Akcja toczy się w Paryżu do którego wyjechała Kinga ze swoim kuzynem, i w Warszawie w domu ciotki Kingi i jej córki. Kinga była zachwycona Paryżem. Mimo początkowego przytłoczenia wielkością metropolii z czasem zaczęła oswajać się z nową rzeczywistością i nabierać pewności siebie. Po długim czasie pobytu tam znajomy załatwia jej pracę w salonie mody. Jej przełożona była z niej zadowolona.

Ponieważ często widywano ją w towarzystwie przyjaciela kuzyna, a do tego okazało się, że był on żonaty szybko zaczęły powstawać plotki na jej temat. By je ukrócić kuzyn proponuje rozsądne wyjście z całej sytuacji. Później nastąpił nieoczekiwany zwrot w jej życiu. Wyszła za mąż. Zrezygnowała z pracy, a kiedy na świat przyszedł jej syn, stał się miłością jej życia. Kinga była szczęśliwa i bez żalu pożegnała się z dawnym życiem.

Wybuch wojny zweryfikował wszystko. Wojna trwała mimo początkowych nadziei na jej szybkie zakończenie. Pogarszające się warunki bytowe wpływały na nastroje społeczne. Mąż Kingi podjął decyzję o wstąpieniu do polskich oddziałów tworzonych we Francji. Później przyszedł ból, żałoba, gniew i gorycz.

W małżeństwie Klementyny nic się nie zmieniło. Mieszkali razem, lecz żyli osobno. Klementyna na naszych oczach zmieniła się. W końcu przejrzała na oczy. Była w stanie podejmować mądre decyzje i dyskutować i sprzeciwiać się matce. Była zrozpaczona kiedy syn uciekł z domu, by zaciągnąć się do wojska. Obiecała sobie, ze nie popełni błędów wychowawczych jakich dopuściła się jej matka. Da dzieciom swobodę i wolność wyboru.

Ciotka Kingi nie zmieniła nastawienia do niej. Nienawidziła jej przez całe życie, a po pewnych wydarzeniach uczucie przybrało na sile.
Zakończenie powieści zaskakuje a jednocześnie buduje. Ukazuje, że ludzie są w stanie się zmienić, dostrzec swoje błędy i próbować je naprawić, choć nieraz zabierało to dużo czasu. Bohaterowie po czasie zrozumieli, że przyczyna wszystkich konfliktów i niepowodzeń tkwiła w przeszłości. Obserwujemy jak się zmieniają, nabierają pewności siebie i dokonują słusznych wyborów. Takich by nikogo nie krzywdzić. To powieść o miłości i nienawiści. Lokowaniu uczucia w niewłaściwej osobie. O zmaganiu się z żałobą i samotnością. Dorastaniu i dojrzewaniu. O podejmowaniu decyzji nie znając konsekwencji jakie mogą z nich wyniknąć.

„ Człowiek tak łatwo nie ucieknie od swojej przeszłości. Dopadnie go ona w najmniej spodziewanym momencie.” (str.103)

Jest to trzecia i ostatnia część sagi. Akcja toczy się w Paryżu do którego wyjechała Kinga ze swoim kuzynem, i w Warszawie w domu ciotki Kingi i jej córki. Kinga była zach...

Rozwiń

Zwiń

„ Nie ma lepszego nauczyciela niż życie, nawet jeśli daje ono gorzkie lekcje.” (str.93)

Jest to druga część sagi, dalsze losy Kingi i jej bliskich. Dzięki pomocy cioci z Krakowa Kinga znajduje zatrudnienie w sklepie ojca cioci. Tam zajęła się buchalterią, co jej się nawet podobało. Chciała być niezależna, więc wyprowadziła się od cioci, wynajmując małe mieszkanko. Od swojej cioci i jej ojca dowiaduje się więcej o swoich rodzicach i coraz częściej o nich myśli. Utrzymywała kontakt listowny z wujem i kuzynem.

Później stało się coś strasznego. Okoliczności sprawiły, że musiała na chwilę wrócić do domu, w którym nigdy nie czuła się dobrze i wiedziała, że nie była tam mile widziana.

Poznajemy bliżej kuzyna Kingi i jego ocenę swojej rodziny, od której starał się trzymać z daleka. Miał żal do ojca, że ten uciekał z domu pochłonięty pracą, nie mając czasu dla dzieci. A matce się sprzeciwiał. Nie podobał mu się sposób w jaki matka traktowała Kingę, gdy ta mieszkała jeszcze w ich domu. Lubił Kingę, lecz nigdy jej nie pomógł. Podziwiał ją i jej sposób w jaki radziła sobie z jego matką.

W małżeństwie jej kuzynki źle się działo, bo serce jej męża biło dla kogoś innego. Klementyna całkiem podporządkowała się matce, która na każdym kroku narzucała jej i rodzinie swoją wolę. Nie walczyła o obronę własnych racji i poglądów. Była bezradna jako żona i matka. Musiała podejmować samodzielne decyzje, lecz tego nie potrafiła robić. Nie umiała stawić czoła problemom i ich rozwiązać. Matka ciągle ją kontrolowała. Z czasem Klementyna przejrzała na oczy i spojrzała na matkę z zupełnie innej perspektywy.

Wracając jeszcze na chwilę do Kingi. Do jej rąk trafiają listy pisane przez matkę i człowieka, który darzył ją miłością. Zaczyna rozumieć jaki był powód złego traktowania jej przez ciotkę z Warszawy.
Dla Kingi sklep był całym jej życiem, lecz nadszedł moment kiedy poczuła się samotna i czegoś jej brakowało. Miała już swoje lata i zaczęła zastanawiać się nad przyszłością. Miała swoje marzenia, lecz wiedziała, że są nieosiągalne. A później nieoczekiwanie przychodzi do niej propozycja wyjazdu do Paryża. I klamka zapadła.

To powieść o błędach popełnianych w młodości, i konsekwencjach procentujących w późniejszym życiu. O podjętych decyzjach, które unieszczęśliwiają. O skomplikowanych relacjach bohaterów. O miłości, która nie powinna mieć miejsca i o nieodwzajemnionej miłości.
To powieść o małżeństwach tkwiących w związkach bez uczucia. Rezygnacji z ukochanej osoby, by spędzić resztę życia poświęcając się pracy, a w domu spędzać jak najmniej czasu. O przestrzeganiu konwenansów, by nie stać się obiektem plotek. O podejmowaniu odważnych decyzji nie wiedząc co przyniosą. O upływaniu życia i zdobywaniu doświadczenia, by radzić sobie w różnych sytuacjach.

„ Nie ma lepszego nauczyciela niż życie, nawet jeśli daje ono gorzkie lekcje.” (str.93)

Jest to druga część sagi, dalsze losy Kingi i jej bliskich. Dzięki pomocy cioci z Krakowa Kinga znajduje zatrudnienie w sklepie ojca cioci. Tam zajęła się buchalterią, co jej się nawet podobało. Chciał...

Rozwiń

Zwiń

„ W naszych sercach ukryte są też takie miejsca, które trudno przed kimkolwiek otworzyć. A przynajmniej nie dla każdego i nie od razu. Trzeba czasu, by dobrze poznać drugiego człowieka, a tym bardziej w pełni i bezwarunkowo mu zaufać.” (str.223)

Jest to pierwsza część sagi rodzinnej, której bohaterką jest Kinga. Po śmierci rodziców zaopiekował się nią dziadek. Dał jej miłość, oddanie i zapewnił poczucie bezpieczeństwa. Po jego śmierci ośmioletnia dziewczynka trafiła do domu wujostwa, których nie znała. Jej ciotka Maria od początku nienawidziła jej i okazywała to na każdym kroku. Nie mogła pogodzić się z faktem, że jej zmarła, młodsza siostra była ulubienicą ojca i towarzystwa i przez zamążpójście z nieodpowiednim jej zdaniem człowiekiem przyniosła wstyd rodzinie.

Według niej sierota, do której wychowania ją zmuszono była owocem zatrutego drzewa. Kinga jako dziecko z pokorą przyjmowała wszystkie połajanki ciotki, lecz im była starsza postanowiła walczyć o swoją godność. Próby zdobycia przychylności i miłości ciotki nie zdały egzaminu i z czasem Kinga zrozumiała, że nic nie wskóra. Także próby zaprzyjaźnienia się z kuzynką spełzły na panewce, bo tego nie życzyła sobie ciotka. Sprzymierzeńców miała w wuju i kuzynie ci jednak rzadko bywali w domu.

Ciotka po osiągnięciu przez Kingę pełnoletności planuje pozbyć się dziewczyny z domu. Za jej plecami planuje jej przyszłość, na co Kinga nie wyraża zgody. W końcu mając dosyć ciotki i jej wiecznych pretensji i oskarżeń Kinga podjęła odważną decyzję o wyjeździe do Krakowa do kuzynki ojca ( mimo, że jej nie znała). W tych trudnych chwilach mogła liczyć na zrozumienie i wsparcie ze strony wuja.

W Krakowie ciocia przyjmuje ją z początku z rezerwą. Jednak z upływem czasu ciocia okazała się otwartą osobą i szybko znalazły wspólny język. Od niej Kinga dużo dowiedziała się o rodzicach. Opowiada też o swojej karierze aktorskiej, która zgodnie z przewidywaniami jej ojca okazała się rozczarowaniem.
Przyjemna lektura jak wszystkie książki pani Janiszewskiej

„ W naszych sercach ukryte są też takie miejsca, które trudno przed kimkolwiek otworzyć. A przynajmniej nie dla każdego i nie od razu. Trzeba czasu, by dobrze poznać drugiego człowieka, a tym bardziej w pełni i bezwarunkowo mu zaufać.” (str.223)

Jest to pierwsza część sagi rodzinnej, któr...

Rozwiń

Zwiń

„ Leczenie otyłości to proces wymagający czasu i cierpliwości.” (str.131)

Książka jest pierwszym reportażem o osobach chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Lektura bardzo ciekawa, ważna i wnosząca wiele nowych informacji w temacie, który dla przeciętnego obywatela nie jest znany.
Autorka chorowała na otyłość od dzieciństwa, dlatego tematyka, którą poruszyła w książce jest jej dobrze znana.

Są to prawdziwe historie osób, które zmagały się z otyłością. Ich codzienne problemy, zmagania się z chorobą. Okrutnym środowiskiem wyśmiewających się z nich, przezywający ich. Trudnej walce, którą podjęli by schudnąć, dietami po których czuli się głodni, a waga po jakimś czasie znowu wracała. Wizytach w gabinetach lekarskich, u terapeutów, psychologów i dietetyków i operacjach bariatrycznych ( chirurgiczne leczenie otyłości). Upokorzeniem z jakim się spotykali w życiu codziennym, samotnością.

Nikt nie zna liczby osób chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Często pozostają w domu zdani na opiekę bliskich i znajomych. Wstydzą się swojego wyglądu i często kończy się to depresją. Prócz otyłości towarzyszą im inne choroby. Smutne jest ich życie. Ograniczeni ruchowo, osamotnieni, zdani na innych. Jedni pojęli walkę, inni po jakimś czasie machnęli na to ręką, a jeszcze inni szybko pożegnali się z życiem. Dla niektórych wyjście z domu było nieosiągalnym wyzwaniem i niespełnionym marzeniem.

Często bliscy popełniali błędy wyręczając we wszystkim osoby otyłe, a przecież niektóre z nich byliby w stanie wykonywać sami. Ludzie z otyłością w większości przypadków nie wzbudzają troski i współczucia. Towarzyszy im niechęć a często także agresja. Jest niewielka grupa osób zaangażowana w pomoc dla nich.

Mamy tez opisy, gdy do chorych ludzi przyjeżdżała straż pożarna, by pomóc pracownikom medycznym w transporcie do szpitala. Nie ma ogólnokrajowych procedur, jak postępować w przypadku transportu z pacjentami z otyłością.
Autorka przytoczyła wywiady z lekarzami, psychologami, specjalistami do spraw żywienia, ratownikiem medycznym, pielęgniarką, rzecznikiem Pogotowia Ratunkowego, pracownikami OPS i wieloma innymi, którzy wypowiedzieli się na temat trudności jakie napotykali w swojej pracy z osobami cierpiącymi na otyłość z ich punktu widzenia. Pojawiły się też wypowiedzi bliskich.

Dowiadujemy się też o działalności Stowarzyszenia Pacjentów Bariatrycznych.
Autorka przedstawiła smutne statystyki niewłaściwego zachowania personelu medycznego wobec osób otyłych. Znajdujemy też sceny z filmu „Wielka woda”(świetny film, polecam) z doskonałą rolą Anny Dymnej grającą osobę z otyłością skrajnie olbrzymią i rozmowę ze scenarzystką filmu.

Pod koniec książki autorka umieściła wywiad z prezesem Polskiego Stowarzyszenia Pogrzebowego, który przybliżył nam temat pochówku ludzi z otyłością i problemy z jakimi borykają się w tym zawodzie.
Ważne jest by ludzie dotknięci nadwagą uświadamiali sobie, że otyłość jest chorobą i jak profesjonalnie ją leczyć.
Polecam lekturę.
Dziękuję wydawnictwu RM za bezpłatny egzemplarz.

„ Leczenie otyłości to proces wymagający czasu i cierpliwości.” (str.131)

Książka jest pierwszym reportażem o osobach chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Lektura bardzo ciekawa, ważna i wnosząca wiele nowych informacji w temacie, który dla przeciętnego obywatela nie jest zn...

Rozwiń

Zwiń

„ Wina jest myśliwym” – Joana
„ Los jest myśliwym” – Florian
„ Wstyd jest myśliwym” – Emilia
„ Strach jest myśliwym” – Alfred

Obraz wojny ukazanej z perspektywy młodych ludzi różnej narodowości. Litwinka, Polka i Niemiec przypadkowo spotykają się uciekając przed nadchodzącymi Sowietami. Wojna zmusiła ich do porzucenia tego co kochali. Okrucieństwo okupantów dosięgnęło ich rodziny. Dużo stracili. Każde z nich zmagało się z traumą przeszłości. Mieli swoje tajemnice, które skrzętnie skrywali.

Dołącza do nich Trzewikowy poeta, niewidoma Ingrid, mały chłopiec i wielka Eva, która nienawidziła wszystkiego. Zmierzali razem do celu, wspierając się wzajemnie i pomagając sobie. Napotykali na różne przeszkody, jednak udawało im się je pokonać. Raz było gorzej, raz lepiej. Zbliżyli się do siebie, zżyli ze sobą.
„ Przeszkody nie istnieją po to, żeby im ulegać, lecz aby je pokonać.” (str.298)

Wiele tygodni upłynęło nim dotarli do portu w Gdyni. Miasto pękało od uchodźców i niemieckiego wojska. Dostali przydział na statek Wilhelm Gustloff.
Na statku wreszcie poczuli się bezpiecznie. Z czasem poznajemy smutną prawdę z przeszłości Emilii i Joanny. Motywy, którymi kierował się Florian podejmując taką decyzję. Mimo iż statek zabrał tysiące pasażerów, wielokrotnie przekraczając dopuszczalną normę, wielu zostało zrozpaczonych na nadbrzeżu.
Później pojawiły się rosyjskie torpedy. Wybuchła panika. Statek zaczął tonąć. Tragedia ludzi, usiłujących się uratować. Zatonięcie Wilhelma Gustlofa było jedną z największych katastrof morskich, która pochłonęła tysiące istnień ludzkich.

Krótkie rozdziały poświęcone kolejnym bohaterom. Ciekawy wątek Bursztynowej Komnaty. Miejsca zamieszkania bohaterów przed wojną, po wojnie zmieniły swoją przynależność. Wojna z jej okrucieństwami widziana oczyma młodych ludzi. Jest to powieść przy, której tworzeniu pracował cały sztab ludzi zbierając dla autorki materiały, które wykorzystała w powieści. Niektóre wydarzenia są prawdziwe.

„ Wina jest myśliwym” – Joana
„ Los jest myśliwym” – Florian
„ Wstyd jest myśliwym” – Emilia
„ Strach jest myśliwym” – Alfred

Obraz wojny ukazanej z perspektywy młodych ludzi różnej narodowości. Litwinka, Polka i Niemiec przypadkowo spotykają się uciekając przed nadchodzącymi Sowietami. W...

Rozwiń

Zwiń

„ Nikomu nie jest dane prawo do niszczenia człowieka tylko dlatego, że należy do wrogiego narodu. Wszak człowiek to nie naród.” (str. 205)

Większość wydarzeń opisanych w książce oparta jest na faktach. Obok autentycznych postaci pojawiają się fikcyjni bohaterowie. Są naocznymi świadkami tego co działo się w obozie na Zgodzie w Świętochłowicach po wojnie. Listy umieszczone w książce są autentyczne.

Jest rok 1945. Mieszane małżeństwo Karol i Margot było szczęśliwe, mimo dzielących je różnic. Dużo było takich małżeństw na Śląsku, który przechodził raz w ręce Polaków, a raz Niemców.
„ Ludzi trzeba rozliczać, biorąc pod uwagę ich winy i zasługi. Nie można patrzeć na to, z jakiej matki się zrodzili.” (str.41)

Do Katowic dociera Armia Czerwona siejąc strach i przerażenie, zamiast radości z wyzwolenia. Łupili wszystko co się dało. Zaczęły się kolejne ciężkie czasy. Najcięższe prace przy odbudowie miasta mieli wykonywać przymusowo posiadacze I i II grupy narodowościowej.

Karol zaniepokoił się kiedy zniknął jego ulubiony nauczyciel (Niemiec), z którym utrzymywał kontakty po zakończeniu edukacji. Bał się też o żonę, ale to po niego przyszli pewnego dnia o świcie. Najgorsze było to, że nie wiedział za co został zatrzymany. On i wielu niewinnych ludzi trafiło do pozostałości po podobozie KL Auschwitz w Świętochłowicach.
„ W praworządnym państwie nie można przecież zamęczyć człowieka bez wyroku.” (str.145)

Karol z własnego wyboru trafił do najgorszego baraku numer 7. Tam został odarty ze wszystkich złudzeń, a nadzieja na szybkie uwolnienie szybko zgasła. Naczelnikiem obozu był bezwzględny Salomon Morel, o czym wkrótce przekonali się nowo przybyli do obozu.
„ Wściekłość jest lepsza niż rozpacz. Daje siłę.” (str.97)
Głód, brutalność nadzorujących obóz, bezczynność mieszkańców bloku nr 7, maltretowanie, odczłowieczanie, pluskwy, pchły, tyfus. Wszechobecny strach, zobojętnienie, niepewność co przyniesie chwila w zależności od humoru nadzorujących, pragnienie powrotu do domu, to była rzeczywistość i codzienność mieszkańców bloku nr 7.
Jak to możliwe by po wojnie wyzwoliciele zgotowali wielu niewinnym ludziom taki los?.
„ Trzeba uważać, aby w tym nieludzkim miejscu nie zgubić w sobie człowieka.” (str.118)

Karol wiele razy żegnał się ze światem, ale zawsze wymykał się śmierci, dzięki radom i wsparciu towarzyszy niedoli, a także dzięki myśleniu o żonie i synu.
Więźniowie wiedzieli, że nigdy nie zapomną tego z czym się zetknęli w obozie, ani tego, że wybaczą oprawcom. Bali się też wolności. Nie wiedzieli, czy będą w stanie normalnie żyć po traumie obozowej. Musieli podpisać dokument zakazujący mówienie o tym, co działo się w obozie.

Ci co przeżyli zostali okaleczenie na całe życie i psychicznie i fizycznie. Tym, którzy mieli rodzinę i nie odebrano im mieszkania łatwiej było wracać. Byli też tacy, którzy nie mieli już nikogo i nie mieli do czego wracać.
Po latach w miejsce obozu powstały ogródki działkowe „ Zgoda”.
Bardzo przejmująca lektura.

„ Nikomu nie jest dane prawo do niszczenia człowieka tylko dlatego, że należy do wrogiego narodu. Wszak człowiek to nie naród.” (str. 205)

Większość wydarzeń opisanych w książce oparta jest na faktach. Obok autentycznych postaci pojawiają się fikcyjni bohaterowie. Są naocznymi świadkami t...

Rozwiń

Zwiń